Wingi sore mulih ko Jakarta mabur numpak garuda, ndilalah lungguhku jejer wong ayu banget. Yen artis ngono mirip Raisa.... pingin kenalan ora wani, yen ra
kenalan kok rugi.
Akhire tak wanek wanekne kenalan. Jebule jenenge Wina, bodyne yahut, yen Wina ngguyu marai migran sirahku....
Akhire Wina takon aku: "Sorry mas ... mas kerja dimana?"
Tak jawab yen aku buruh kasar kerjaku ora genah.
Wina: "Ora mungkin mas kerja buruh kasar, masa buruh kasar kok numpake wae garuda"...
Rodo nggondok akhire aku
semaur: "Yen mbak Wina ga percaya coba cekelen tanganku, kasar apa ora"...
Maak cek, tanganku dicekel mbak wina, rasane mak pyar-pyar kaya oleh duit sak karung....
"Pie mbak, percaya to yen kerjaku kasar,
tanganku kan kapalen. Yen mbak wina kerjane apa, dokter, sekretaris apa due usaha mini market?"; pitakonku
penasaran....
Wina semaur: ".... aku kerjo nang kalijodo maas, kena gusur arep balik nang kampung wae"....
Mak jegagik aku kaget sambi ngomong:
"Ra mungkin mbak wina wanita penghibur, aku ra percaya ...."
Mbak wina langsung mrengut sambi cincing rok, karo omong:"Yen sampean ra percaya, coba cekelen... sing kene
kapalen ora????"