I spent days in bed crying..
Kenapa sy ga bs kayak orang orang yg supel, ramah, hangat ?

Saya tau cukup utk membiarkan diri ini menjadi diri sendiri ,
Ga perlu brusaha menjadi diri org lain..
Tp sy selalu iri dg keluwesan tenaga marketing yg pandai berkomunikasi

Tp ini bukan pertama x sy merasa sy terlalu pendiam in real life..

N bukan prtama x ini sy kehilangan partner yg sempurna krn sifat pendiam sy

Sy menyayangi pacar sy tp ga bs sy ekspresikan
Sy peduli padanya tp ga bs sy tunjukkan
Sy ga bs lama lama chat
sy kesulitan mencari topik ,meneruskan percakapan
Sering sy beralasan sy sibuk membaca dll, asalkan itu bs melarikan sy dr chatting yg sdg brlangsung
I cant have long conversation like most couples do
Sy kasihan pcr sy kerap hrs mencari topik sementara sy kayak ga ad usahanya
Padahal bukan begitu
Pdhl sesungguhny sy memang ga suka chatting
Prefer baca berita n nulis
Jd sy berpasangan tp seperti hidup sendiri

Krn wajah sy selalu judes , mendapat prasangka buruk dr calon ipar n keluarga pcr

Pdhl dlm hati sy brsumpah sy cuman pendiam tp ga ad niat membunuh

Pacaran berdua rasanya masih asyik menyenangkan
Bertemu pegawainya, ga ad kewajiban utk harus beramah tamah
Belum ada masalah yg berarti sampai kemudian diwajibkan berkumpul dg keluarga besar n dijudge sepihak
Kenapa ekspresi wajah sy selalu disalah artikan ?
Sudah berupaya utk memuji mereka pun salah
Malah disangka menyindir

Kenapa sulit bersosialisasi sprt org org pd umumnya di grand ballroom ?
Malah sy selalu menjauhi keramaian ,
Memilih duduk di sudut ruangan yg sepi
Memilih makanan yg aman ga menimbulkan suara
Separah itu tp sy ga punya obatnya