Kejadian ini terjadi seminggu yang lalu gan...
Begini ceritanya...

ในสมัยหนง พระพุทธเจ้าประทับอยวัดเชตวัน เมืองสาวัตถี ทรงปรารภการทะเลาะกันของอำมาตย์ ๒ คน ได้ตรัสอดีตนิทานมาสาธก ว่า... กาลครงหนงนานมาแล้ว พระโพธิสัตว์เกิด เป็นฤาษีบำเพ็ญเพียรสมาบัติอยป่าหิมพานต์ มีพังพอนตัวหนง อาศัยอยในจอมป ลวกทจงกรมของฤาษีนน และมีงูตัวหนง อาศัย อยทโคนไม้ต้นหนงใกล้จอมปลวกนน งู และพังพอนไม่ถูกกันเป็นคอริกันตลอดกาล ฤาษีเห็นสัตว์ทงสองทะเลาะกัน จึงกล่าวถึงโทษข องการทะเลาะกันและอานิสงส์ในการ เจริญเมตตาแก่สัตว์ทงสอง จนทำให้งูและพัง พอนเลิกทะเลาะกันกลับมาเป็นมิตรกันในทสุด ถึงกระนนพังพอนก็ไม่ไว้ใจงู เวลางูออกไปข้าง นอกพังพอนก็จะนอนอ้าปากหันหัวออกนอกโพรง แม้หลับก็ยังนอนอ้าปากอย ฤาษีเห็นพฤติกรรมเช่น นนของมันจึงถามมัน พังพอน..เจ้าได้ทำมิตรภาพ กับงูผเป็นศัตรูแล้วมิใช่หรือ เหตุไฉนจึงนอนแย กเขยวอยอีกเล่า ภัยทไหนจะมาถึงตัวเจ้าอ พังพอนตอบว่า "พระคุณเจ้า เราไม่ควรดูหมนศัตรู ควรระแวงไว้เสมอ" แล้วกล่าวเป็นคาถาว่า "บุคคลพึงระแวงภัยในศัตรูไว้ก่อน แม้ในมิตรก็ ไม่ควรไว้วางใจ ภัยทเกิดขนจากมิตรย่อมกัด อยอย่างสันติจนตราบสนชีวิต...

Semoga kita semua mengambil hikmah dari kisah ini...