ในสมัยหนง พระพุทธเจ้าประทับอยวัดเชตวัน
เมืองสาวัตถี ทรงปรารภการทะเลาะกันของอำมาตย์ ๒
คน ได้ตรัสอดีตนิทานมาสาธก ว่า... กาลครงหนงนานมา
แล้ว พระโพธิสัตว์เกิด เป็นฤาษีบำเพ็ญเพียรสมาบัติอย
ป่าหิมพานต์ มีพังพอนตัวหนง อาศัยอยในจอมป
ลวกทจงกรมของฤาษีนน และมีงูตัวหนง อาศัย อยทโคนไม้ต้นหนงใกล้จอมปลวกนน งู และพังพอน
ไม่ถูกกันเป็นคอริกันตลอดกาล ฤาษีเห็นสัตว์ทั
้งสองทะเลาะกัน จึงกล่าวถึงโทษข องการทะเลาะกันแ
ละอานิสงส์ในการ เจริญเมตตาแก่สัตว์ทงสอง จนทำให้งู
และพัง พอนเลิกทะเลาะกันกลับมาเป็นมิตรกันในทสุด
ถึงกระนนพังพอนก็ไม่ไว้ใจงู เวลางูออกไปข้าง นอกพังพอนก็จะนอนอ้าปากหันหัวออกนอกโพรง
แม้หลับก็ยังนอนอ้าปากอย ฤาษีเห็นพฤติกรรมเช่น
นนของมันจึงถามมัน พังพอน..เจ้าได้ทำมิตรภาพ กับงูผ
เป็นศัตรูแล้วมิใช่หรือ เหตุไฉนจึงนอนแย กเขยวอยอีกเ
ล่า ภัยทไหนจะมาถึงตัวเจ้าอ พังพอนตอบว่า "
พระคุณเจ้า เราไม่ควรดูหมนศัตรู ควรระแวงไว้เสมอ" แล้วกล่าวเป็นคาถาว่า "บุคคลพึงระแวงภัยในศัตรูไว้ก่อ
น แม้ในมิตรก็ ไม่ควรไว้วางใจ ภัยทเกิดขนจ
ากมิตรย่อมกัด อยอย่างสันติจนตราบสนชีวิต...