ในสมัยหนง พระพุทธเจ้าประทับอยวัดเชตวันเมืองสาวัตถี ทรงปรารภการทะเลาะกันของอำมาตย์ ๒ คน ได้ตรัสอดีตนิทานมาสาธกว่า... กาลครงหนงนานมาแล้ว พระโพธิสัตว์เกิดเป็นฤาษีบำเพ็ญเพียรสมาบัติอยป่าหิมพานต์มีพังพอนตัวหนง อาศัยอยในจอมป ลวกทจงกรมของฤาษีนน และมีงูตัวหนง อาศัย อยทโคนไม้ต้นหนงใกล้จอมปลวกนน งู และพังพอนไม่ถูกกันเป็นคอริกันตลอดกาล ฤาษีเห็นสัตว์ทงสองทะเลาะกันจึงกล่าวถึงโทษข องการทะเลาะกันและอานิสงส์ในการ เจริญเมตตาแก่สัตว์ทงสอง จนทำให้งูและพังพอนเลิกทะเลาะกันกลับมาเป็นมิตรกันในทสุด ถึงกระนนพังพอนก็ไม่ไว้ใจงู เวลางูออกไปข้าง นอกพังพอนก็จะนอนอ้าปากหันหัวออกนอกโพรง แม้หลับก็ยังนอนอ้าปากอย ฤาษีเห็นพฤติกรรมเช่น นนของมันจึงถามมัน พังพอน..เจ้าได้ทำมิตรภาพ กับงูผเป็นศัตรูแล้วมิใช่หรือ เหตุไฉนจึงนอนแย กเขยวอยอีกเล่าภัยทไหนจะมาถึงตัวเจ้าอ พังพอนตอบว่า "พระคุณเจ้า เราไม่ควรดูหมนศัตรู ควรระแวงไว้เสมอ"แล้วกล่าวเป็นคาถาว่า "บุคคลพึงระแวงภัยในศัตรูไว้ก่อน แม้ในมิตรก็ ไม่ควรไว้วางใจ ภัยทเกิดขนจากมิตรย่อมกัด อยอย่างสันติจนตราบสนชีวิต...